بانو

 مسکین، یتیم، در شب سوم اسیر، من 

 در می‌زنم به خواهش قرصی فَطیر، من 

 در می‌زنم همیشه و هر جا که می‌روم 

 امّا دوباره مضطرب و ناگزیر، من 

 شاید همین دو سه شب و هی صبر، صبر، صبر 

 با این خیالِ خام، ولی دلپذیر، من... 

 شاید شبیه آن زنِ توی عروسی است 

 چشم‌انتظار پیرهنت در مسیر، من 

 اِنگار کن مرا پدرت سوی خانه‌تان... 

 «درمانده و گرسنه و پیر و فقیر» من 

 بانو! کجاست جای گلوبندتان؟ که باز 

 آن برده را رها کند و شاد و سیر، من... 

 ای، ای شما شکسته‌ترین کشتی نجات 

 دریا به خشم آمده، پهلو بگیر، من... ! 

شعر: رقیه ندیری