وطنم!

از انبوه برنامه های پفکی صدا و سیما برای ایام نوروز (و کلّا ایام) که بگذریم، گاهی این خبرنگارها یادشان می افتد که از شهدا خبری بسازند و یادی کنند از مرام شهدا. دستشان درد نکند.

ولی انگا هنوز از گفتمان امام، جز کوفتمان چیزی نفهمیده اند و همین گزارش را هم کوفتمان می کنند.

انگار هنوز نفهمیده اند که آهنگ وطن سالار عقیلی ("همه ی ِ   ِ  ِ جان و تنم، وطنم وطنم وطنم وطنم!!!!)، تناسبی ندارد با یاد و خاطره های جان‌بازی جوانان این مرز و بوم در راه اسلام ، تناسبی ندارد با سربندهای یازهرا و یا حسین و یا ابالفضل و ... تناسبی ندارد با ... " می رویم تا انتقام سیلی مادر بگیریم..."

در ایام نوروز، صدا و سیمایی های عزیز، امید است یادشان نرود میهمانی مادر ...

دیدم پلاکش را کند و دور انداخت!

گفتم چرا چنین می کنی؟

گفت می خواهم مثل مادرم زهرا گمنام بمانم...

دربی؟ دیوار بی؟ سر کاری بی؟ چی بی؟!

داشتم اخبار نگاه می کردم، ورزشی‌اش، تصاویر و مصاحبه‌هایی از قبل از بازی دربی، حین بازی و بعد از بازی را پخش می کرد.

چهره های قبل از بازی، خندان و پرهیجان و خوشحال. تمشاگرهایی که از سرتاسر کشور، کوبیده و آمده بودند ورزشگاه آزادی که ... ، برای هم کری می خواندند... ما برنده ایم، استقلال می‌بره، پرس‌دلاریس می بره، 2 تاییا، 3 تاییا، 10 تاییا و ...

چهره های بعد از بازی عصبانی، شاکی، ناراحت، خسته و... احساس خسران تمام وجودشان را گرفته و ...

واقعا می خواستم بنشینم، هاااای هاااای به حال آن هایی که از داخل خانه مینشینند تماشا می کنند این بازی ها را، گریه کنم، کسانی که مایه گذاشته و رفته اند ورزشگاه که دیگر ...

آخر من به چه امیدی باید بنشینم این بیزی را تماشا کنم؟